จาก “มือกลอง” สู่ “นักร้อง”

คอลัมน์: เซาะร่องเสียง

โดย นกป่า อุษาคเณย์

ทั้งโดยตำแหน่งที่ตั้งของเครื่องดนตรี และโดยสถานะตำแหน่งแห่งที่ในวงดนตรี ดูเผินๆ ก็คงจะเหมือนว่า “มือกลอง” จะเป็นสมาชิกที่ “อาภัพรัก” ที่สุดในวงดนตรี

เวลาแสดงคอนเสิร์ต “มือกลอง” นั่งอยู่หลังสุด คือนั่งอยู่หลังกลองชุดที่มีตำแหน่งอุปกรณ์ตั้งอยู่ด้านหลังชิดฉากเวที มองไกลไม่ต้องพูดถึง เพราะไม่เห็น “มือกลอง” มองใกล้ ก็เห็นแต่หัวโผล่ขึ้นมาไม่ถึงครึ่งตัว

เพราะโดยธรรมชาติ กลองเป็นเครื่องมือที่มีหลายชิ้นวางกันเรียงราย และที่สำคัญก็คือวางซ้อนเป็นชั้นๆ ลักษณะอุปกรณ์ที่มีเป็นจำนวนมากนี้เอง จึงเป็นตัวบดบังราศีของ “มือกลอง” ไปโดยปริยาย

กล่าวโดยทั่วไป ทั้งสถานะสมาชิกในวงดนตรีสากลที่มี “มือกีตาร์” เป็นฮีโร่ มีทั้ง “มือเบส” ทั้ง “มือคีย์บอร์ด” ยิ่งไม่ต้องพูดถึง “นักร้องนำ” อีกทั้งบางวงมีมือกีตาร์ 2 คน บางวงก็มี 3 คน และทั้งสถานะสร้างสรรค์บทเพลงของวง กว่าที่ความนิยมจะตกไปถึงมือกลอง ก็ต้องร้องเพลงรอในอันดับท้ายๆ

หากมองในมุมนี้ ก็คงจะเห็นว่า “มือกลอง” คล้ายจะมี “ปมด้อย” ที่สู้ “ปมเด่น” “ปมดัง” เมื่อเทียบกับสมาชิกคนอื่นๆ อย่างช่วยไม่ได้

แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะ Don Henley “มือกลอง” วง The Eagles เป็นตัวอย่างสำคัญของ “มือกลอง” ที่มี “ปมเด่น” คือนอกจากจะเป็น “หัวหน้าวง” เขายังเป็น “นักร้องนำ” และออกผลงานอัลบั้มเดี่ยวอีกหลายชุด

หรือจะเป็น Dave Grohl หัวหน้าวง และนักร้องนำ Foo Fighters ก็เคยเป็นมือกลองวง Nirvana สุดยอดวง Rock ยุค Alternative

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Phil Collins มือกลองวง Genesis ที่ดูเหมือนจะเป็น “มือกลอง” ที่มาเป็น “นักร้อง” ออกอัลบั้มเดี่ยวประสบความสำเร็จที่สุดในหมู่มือกลองโลก แถมดังเป็น Pop Star ดาวค้างฟ้าจนถึงทุกวันนี้

ในบ้านเรา มี “มือกลอง” คนหนึ่ง ซึ่งมีแววว่าจะเป็นตำนานศิลปินในเวลาต่อมา เขาเริ่มต้นเป็นมือกลองให้กับวงสตริงคอมโบ้ในเครือ P.M.ของ “ครูพยงค์ มุกดา” โดย P มาจากคำว่า Payong และ M ก็แน่นอนว่าคือ Mookda

วง P.M.ของ “ครูพยงค์” แตกหน่อต่อยอดออกไปถึง 3 วง คือ P.M.Pocket Music รวมถึงวง P.M.7 และที่โด่งดังถึงขีดสุดก็คือวงP.M.5 โดยทั้ง 3 วง มี “ดอน สอนระเบียบ” เป็น “มือกลอง”

“ดอน สอนระเบียบ” เป็นแบบอย่าง “ปมเด่น” ของ “มือกลอง” คนแรกในบ้านเรา ที่ฝ่าด่าน “ความอาภัพ” ของ “มือกลอง” ก้าวข้ามมาเป็นนักร้องในฐานะศิลปินเดี่ยว สร้างชื่อในยุคแรกจาก “เพลงแปลง” โดยนำทำนองเพลงสากลมาใส่เนื้อไทย

อาทิ เก้าล้านหยดน้ำตา (9,999,999 Tears ของ Dickey Lee) ไม่รักแกล้งหลอก (ทำนองเพลง Lightnin’ Bar Blues ของ Brownsville Station) ดา ดา ดา (ทำนองเพลง Da Da Da ของ Trio) ไปโรงเรียนสาย (ทำนองเพลง Simon Says ของ 1910 Fruitgum Company) และดาวประดับใจ (ทำนองเพลง Subaru ของ Tanimura Shinji)

นอกจาก “ดอน สอนระเบียบ” วงการเพลงไทยยังมีมือกลองอีกคนหนึ่งซึ่งเดินตามรอยของ “ดอน” มาห่างๆ เดินมาเพื่อสร้าง “ปมเด่น” ให้กับ “มือกลอง”

แม้เรื่องราวในประวัติศาสตร์ “ตำนานมือกลอง” ของบ้านเรา จะจารึกชื่อ “มือกลอง” ระดับ Big name เอาไว้มากมาย ไม่ว่าจะเป็น อนุสรณ์ พัฒนกุล The Impossible, เอกมันต์ โพธิ์พันธ์ทอง VIP-มิติ-อัสนี-วสันต์, โชด นานา The Bless-Black Hornet-Four Knights, ชูชาติ หนูด้วง VIP-New Wave- Kaleidoscope-Blue Planet-คาราบาว

ดำรงสิทธิ์ ศรีนาค (ปิงปอง) Hi-Rock-The Sun, กิตติศักดิ์ โคตรคำ หรือ “ใหญ่” Loso-Fahrenheit-อัสนี-วสันต์  หรือจะเป็นมือกลองที่ต่อมาพัฒนาเป็น Producer เช่น พรเทพ สุวรรณะบุณย์ Flash-Cash, ธนิต เชิญพิพัฒนสกุล The Bless

ยังมี “มือกลอง” ที่เฉียดจะมี “ปมเด่น” คือได้รับโอกาสให้เป็นนักร้องนำในบางเพลงในบางอัลบั้มของวงดนตรี อาทิเบิ้ม-ประสิทธิ์ ไชยะโท “มือกลอง” Grand Ex’ เคยร้องนำเพลง “โบว์สีแดง” อัลบั้ม “บริสุทธิ์”, ช้าง-ศิโรฒ จุลินทร “มือกลอง” Royal Sprites ร้องเพลง “น่าอาย” โด่งดังมากจากอัลบั้ม “หยุดโลก” หรือจะเป็นน้องเล็กอย่าง “วรเชษฐ์ เอมเปีย” หรือเชษฐ์ Smile Buffalo เคยร่วมร้องเพลงในอัลบั้มของวงและเคยออกผลงานเดี่ยว

แต่ที่ลือลั่นมากที่สุดก็คือ “วงศกร รัศมิทัต” หรือ “ต้น แมคอินทอช” ที่เป็นมือกลองและเป็นนักร้องนำตีคู่มากับ “อรรถพล ประเสริฐยิ่ง” หรือ “อู๋ แมคอินทอช” ที่เพิ่งเสียชีวิตไป

และดูเหมือนว่า “ต้น แมคอินทอช” จะเดินมาในเส้นทาง “ปมเด่น” ของ “มือกลอง” ในห้วงเวลาใกล้เคียงกับ “ดอน สอนระเบียบ” เพราะทั้งคู่มีทั้งผลงานการแสดงภาพยนตร์ และถ่ายแบบหน้าปกนิตยสารมากมาย

ทว่า “ดอน สอนระเบียบ” มีผลงานเพลงในลักษณะอัลบั้มเดี่ยวที่ประสบความสำเร็จมากกว่า “ต้น แมคอินทอช”

“ปมเด่น” ของ “มือกลอง” อีกคนหนึ่งซึ่งเดินตามรอยเท้า “ดอน สอนระเบียบ” มาติดๆ ชนิดหายใจรดต้นคอก็คือ “ศิริศักดิ์ นันทเสน” หรือที่รู้จักกันในนาม “ติ๊ก ชิโร่”

“ติ๊ก ชิโร่” เริ่มต้นเป็น “มือกลองอาชีพ” กับวง Celebration ออกอัลบั้ม “คนชุดขาว” กับค่าย “แกรมมี่” ก่อนจะหายหน้าไปพักหนึ่ง กลับมาอีกที เขารับตำแหน่ง “มือกลอง” ให้กับ วง “พลอย” ค่ายนิธิทัศน์ เป็นวง “พลอย” ที่ “พี่แจ้” ตั้งขึ้นหลังออกจาก Grand Ex’

ตอนที่อยู่กับ “พลอย” เขาเคยร้องเพลงที่สร้างชื่อเสียงคือ “ปลงซะ”“ถูกใจนิดๆ” “เปลืองน้ำตา” “เจอบ่อยๆ” “นกน้อย” “ฉันแคร์”

และหลังออกจาก “พลอย” เขาโด่งดังเป็นพลุแตกจากการออกอัลบั้มเดี่ยว พูดได้เต็มปากว่า “ติ๊ก ชิโร่” เคยเป็น “ศิลปินเบอร์หนึ่งของไทย” ในช่วงเวลาหนึ่งเลยทีเดียว

สิ่งที่ทำให้ทั้ง “ติ๊ก ชิโร่” และ “ดอน สอนระเบียบ” มี “ปมเด่น” ของ “มือกลอง” ก็คือ นอกจากจะตีกลองเก่งแล้ว ยังร้องเพลงเก่ง และที่สำคัญก็คือ ทั้งคู่สามารถสร้างสรรค์ผลงานเพลงด้วยตนเองได้

นี่คือจุดที่แตกต่างจาก “มือกลอง” ที่มี “ปมด้อย” หลายร้อยคนครับ!