คิด กับ “พรชัย สินนท์ภัทร” เปลือย…โป๊หรือไม่ เพราะศิลปะหลอกกันไม่ได้

End Cradit ของหนังแต่ละเรื่อง บอกเล่าถึงส่วนประกอบที่สร้างสรรค์ผลงานชิ้นหนึ่งขึ้นมา ซึ่งทุกวันนี้การทำ End Cradit ก็มีการนำเสนอที่น่าสนใจ เพื่อให้คนเบื้องหลังได้ปรากฏแก่สายตาของผู้ชมได้มากที่สุด จนกลายเป็นเสน่ห์ของหนังที่ทำให้เรายังคงนั่งชมแม้ว่าเรื่องราวจะจบไปแล้ว

แล้วงานศิลปะภาพเหมือนสักชิ้นล่ะ End Cradit จะหมายถึงสิ่งใด แล้วจะแสดงอยู่ส่วนไหน เพราะสุดท้าย มีเพียงชื่อของศิลปินที่กำกับอยู่บนผลงาน

เพราะคลุกคลีกับงานเบื้องหลังมานาน จึงเข้าใจถึงคุณค่าของคนเบื้องหลัง  “จื้อ-พรชัย สินนท์ภัทร” ศิลปินนักวาดภาพชั้นนำของบ้านเรา จึงตั้งใจสร้างผลงานที่แสดงถึงคุณค่าของคนเบื้องหลัง ผ่านผลงานชุด The Jigsaw of Beauty

เราเจอพี่จื้อ ในงานนิทรรศการ “ลูกไม้ใต้ต้น” ที่กลุ่มศิษย์เก่าคณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ได้ตั้งใจจัดขึ้นเพื่อเชิดชู อ.ลาวัณย์ อุปอินทร์ ศิลปินแห่งชาติผู้เป็นครูมาตลอดชีวิต โดยงานนี้ได้รวมผลงานนับ 200 ชิ้น จากศิลปินรับเชิญและคณะลูกศิษย์ จัดขึ้น ณ หอศิลป์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ บริเวณสะพานผ่านฟ้า ตั้งแต่วันนี้ ถึง 12 มีนาคมนี้

อาจารย์ผมเท่มาก

“ผมได้นำภาพเข้าร่วมแสดงผลงานจำนวน 29 ภาพ โดยหนึ่งในนั้นคือ ภาพเหมือนอาจารย์ลาวัณย์ โดยมีแรงบันดาลใจจากประสบการณ์เมื่อครั้งเป็นลูกศิษย์  ความรู้สึกที่เห็นในตัวอาจารย์คือ  อาจารย์เท่มากและมีความสามารถมาก จึงถ่ายทอดภาพเหมือนของอาจารย์ในลักษณะที่สง่างามนั่งอยู่บนเก้าอี้ ผมเคารพและชื่นชมในตัวอาจารย์ และอยากเป็นเหมือนอาจารย์  ที่แม้ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ร่างกายอาจทรุดโทรมลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่สมองของอาจารย์ยังดีมาก ความคิด ความจำ ยังดีมาก เพราะการทำงานศิลปะจำเป็นต้องใช้ความคิด แม้ร่างกายไม่เอื้ออำนวย ก็ใช้เครื่องมือเข้ามาช่วยสร้างผลงานได้ ขอยังให้มีความคิด เหมือนที่อาจารย์ยังคงสร้างสรรค์ผลงานมาจนถึงวันนี้”

เบื้องหลังของความงดงาม

“ด้วยประสบการณ์จากงานโฆษณา ทำให้มองเห็นถึงที่มาที่ไปของการสร้างผลงานออกมาแต่ละชิ้น ซึ่งมีผู้อยู่เบื้องหลัง ซึ่งหมายถึงจิ๊กซอแต่ละชิ้นที่รวมตัวเข้าด้วยกัน งานศิลปะแนว Portrait ก็เช่นกัน ตั้งแต่ตัวแบบ ช่างภาพ สไตลิสต์ โลเคชั่น แต่เมื่อถึงเวลาผลงานออกมาจัดแสดง มีเพียงศิลปินผู้วาดภาพที่ได้เครดิต จึงเป็นอีกไอเดียของการการสร้างผลงาน The Jigsaw of Beauty ”

ผลงานนู้ดที่มาจัดแสดง

“ผู้หญิงเป็นอะไรที่งดงามมาก แต่สังคมไทยหรือเอเชีย งานเขียนภาพนู้ดอาจจะยังไม่เปิดรับอย่างแพร่หลาย มีหลายท่านยินดีที่จะเป็นนางแบบให้ผม แต่กลายเป็นว่า เป็นแบบให้ได้ แต่จะเก็บไว้ดูเอง เอาไปจัดแสดงไม่ได้ เขาบอกคนดูก็รู้ว่าเป็นหนูสิพี่ ซึ่งหากเขียนแล้ว ไม่ได้แสดงงานมันก็น่าเสียดาย จนได้มาเจอนางแบบคนนี้ ซึ่งเป็นคนไทยที่ไปเรียนเมืองนอก และทำงานที่สิงคโปร์ เขากลับมาเมืองไทย และได้เห็นผลงานที่ผมเคยเขียนเพื่อนเขา เขาก็ยินดี เขาบอกว่ารู้สึกภูมิใจมาก เพราะเขาชื่นชมในงานศิลปะ และจะดีใจมากหากตัวเองได้อยู่ในผลงานที่จัดแสดง  นี่ไม่ใช่การแสดงภาพนู้ด แต่เป็นเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่แสดงให้เห็นถึงธรรมชาติ และความเป็นอิสระ นี่คือความบริสุทธ์ที่ไม่ได้มองถึงวัตถุนิยมใดๆ ไม่ต้องอาศัยองค์ประกอบ เพราะผู้หญิงสวยงามมาทุกยุคสมัย”

โป๊ไม่โป๊หลอกกันไม่ได้

“หลายคนมองว่า ทำไมถึงเขียนภาพผู้หญิงโป๊ ถ้ามองในแง่ของการนำเสนอ ประสบการณ์ และความรู้สึกของตัวบุคคล เราเชื่อว่า ศิลปะหลอกกันไม่ได้ แม้แต่การเขียนภาพผู้หญิงที่ใส่เสื้อผ้า หากมีเจตนาจะเล่าถึงความยั่วยวนมันเป็นภาพโป๊ นู้ดเป็นภาพเขียนหรือภาพถ่ายที่แสดงให้เห็นถึงความงาม ละมุน น่าค้นหา เป็นศิลปะที่มาตั้งแต่ยุคโบราณ และมันก็คือศิลปะ”

พูดถึงการตั้งราคาผลงาน

ผมเขียนภาพมาตลอด ทั้งเขียนเพื่อสะสมและการแสดงงาน มันมีความสุขที่ได้เขียน บางทีเขียนแล้วก็ให้กับตัวแบบไปเลย ส่วนการตั้งราคานั้น ผมเชื่อเรื่องเนื้อคู่ว่า ของทุกอย่างในโลกนี้ ถ้าอยู่ถูกที่ถูกเวลาคุณค่าก็จะเป็นที่สุด การตั้งราคาผลงานที่แสดง ก็เชื่อว่าราคาเป็นการบอกคุณค่าของเนื้อคู่ การให้ภาพกันง่ายๆ ไม่ใช่เรื่องยาก แต่หากวันหลังเราไปรู้ว่า บ้านเขาน้ำท่วม แล้วเขาหยิบอะไรไปบ้าง คุณไม่ลืมโรเล็กซ์ แต่ไม่หยิบภาพไปด้วย เราอยากจะบอกว่า ผลงานศิลปะก็คือโรเล็กซ์ ถ้าคุณรู้สึกว่ามันคือโรเล็กซ์ คุณก็ไม่มีทางปล่อยทิ้ง กรณีที่เก็บไม่ทัน เราเข้าใจได้ แต่หากเอาของอื่นๆ ไปได้ แต่ไม่เอางานศิลปะไป นั่นหมายถึงอะไร ดังนั้นการตั้งราคาผลงาน ก็เหมือนเจอเนื้อคู่ ผลงานไปอยู่กับใคร ก็ต้องมีความรู้สึกร่วมด้วย เป็นเหตุผลว่า เมื่อเราเขียนรูปใคร เราก็จะให้เขาไปเลย เพราะตัวเขาเองจะมองเห็นคุณค่ามันได้ดี

เรื่องสั้นๆ ในชีวิตของจื้อ

หลังเรียนจบ คณะมัณฑนศิลป์ ม.ศิลปากร แม้จะเดินในเส้นทางของงานเอเจนซี่มาโดยตลอด แต่ จื้อ-พรชัย สินนท์ภัทร ก็ไม่เคยหยุดสร้างผลงานศิลปะ งาน Story Board ก็คือหนึ่งในการวาดของเขา เขายินดีที่จะอยู่ในตำแหน่งที่ได้ใช้การวาดเพื่อถ่ายทอดความสามารถที่เขารักและถนัด โดยมองว่าหากเลื่อนตำแหน่งขึ้นไปแล้ว เขาอาจจะไม่ใช่ผู้ที่จะสื่อสารหรือรับหน้าที่ควบคุมงานได้ดีเท่ากับการวาด และนั่นคือเหตุผลที่เขาไม่ยอมทิ้งการเล่าเรื่องด้วยภาพ ที่เขาเชื่อว่ามันชัดเจนที่สุดสำหรับเขา

เขาอยู่ในแวดวงธุรกิจโฆษณามาราว 20 ปี ทุกวันนี้มี 3 บริษัทที่เขาเป็นเจ้าของ ประกอบด้วย บริษัทเกี่ยวกับการถ่ายภาพและรีทัช คือ บริษัท เนี๊ยบนิยม บริษัท ภาพนิยม และบริการเช่าสตูดิโอระดับมาตรฐานครบวงจร Boxshot Studio ปัจจุบันเขาปล่อยมือให้เพื่อนพ้องน้องพี่ดูแลงานบริษัท เพื่อที่ตัวเขาเองจะได้ใช้เวลาในการสร้างผลงานศิลปะ โดยผลงานหลักๆ ของเขายังคงเน้นงานภาพเหมือน (Portrait)