meetYOU

ขบคิดกันยิ่งกว่าปัญหาระดับชาติ สำหรับวงการหนังไทยที่ดูจะเอื่อยเฉื่อยเหมือนคนเดินเรื่อยเปื่อย นานๆ จะกระโดดโลดเต้นมีชีวิตขึ้นมาสักที ทั้งๆ ที่วันนี้ มีคนรักหนังมากขึ้น พอๆ กับคนที่อยากทำหนัง เพิ่มขึ้นอีกมาก ในโลกของไอที มีคำว่า IOT :  Internet of Things   ที่หมายถึงอินเตอร์เน็ตอยู่ในทุกสรรพสิ่ง ในวงการหนังก็น่าจะมีคำว่า EIM : Everything is Movies  บ้าง (ซึ่งยังไม่มี) เพราะทุกวันนี้ทุกคนคือคนทำหนัง ทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ ภาษาใหม่ในชีวิตไม่รักก็เรียนไปแล้ว คนในอาชีพอื่นก็เรียนภาพยนตร์โดยไม่รู้ตัว เวลาเจอเหตุการณ์อะไรก็ถ่ายคลิปไว้ ส่งให้เพื่อนดู พอเพื่อนบอกยาวไป เขาก็เริ่มตัดต่อ เพื่อนบอกดีแล้ว แต่น่าจะใส่ดนตรีประกอบไหม ก็มีแอพง่ายๆ ให้ใช้เต็มไปหมด  ทุกคนกำลังเรียนภาพยนตร์ ขนาดคนที่ไม่รักหนังยังทำ เกิดภาษาใหม่ในชีวิตประจำวัน คือภาษาภาพยนตร์ หนังจึงเป็นภาษาใหม่ที่ทุกคนต้องเรียน คนที่ไม่คิดจะทำหนัง

เมื่อดอกเตอร์ชาวอเมริกันผู้หวงความโสดไว้จนอายุใกล้ 80  ปี มาเจอกับสาวไทยที่อายุอ่อนกว่าเขาครึ่งหนึ่งที่ร้านอาหารเกาหลีในเมืองบอสตัน เขาก็บอกกับตัวเองทันทีว่า She is MINE! แล้วแค่ 1 เดือน คนสองคนก็ยูเทิร์นชีวิต ทิ้งคำว่า “เป็นโสด” ไว้ข้างหลัง อรวรรณสาวไทยผู้มัดใจดอกเตอร์สตีฟแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเล่าถึงเหตุการณ์ที่เจอกันครั้งแรกว่าในตอนนั้นเธอทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารเกาหลีในเมืองบอสตันครั้งนั้นเธอก็ดูแลเทคแคร์สตีฟและเพื่อนที่มาด้วยเช่นลูกค้ารายอื่นๆ ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ แต่สตีฟซึ่งเห็นเธอในครั้งแรกกลับบอกตัวเองว่า “She is MINE” “รอยยิ้ม ความใส่ใจ และความอบอุ่นของอรวรรณ เป็นสิ่งที่ทำให้ประทับใจมาก” เขาเล่า แต่ถึงจะบอกกับตัวเองเช่นนั้นสตีฟยัง “ไม่หลุด” ท่าทีอะไรพิเศษกับอรวรรณหากเขาได้แวะเวียนมากินอาหารที่ร้านนี้อีกครั้งกับเพื่อนคนเดิม เจอสาวเสิร์ฟคนเดิมคราวนี้เขาจึงเอ่ยปากถามถึงอายุของเธอเพราะคิดว่าตนเองก็อายุเยอะหากจะคบหากันถ้าอรวรรณยังมีอายุน้อยมากก็ต้องคิดหนักหน่อย ปรากฏว่าเจอลายกนกของสาวไทยเข้าอรวรรณไม่ยอมบอกอายุง่ายๆแต่ก็พูดคุยกับเขาด้วยดีเพราะครั้งเมื่อทำงานที่เมืองไทยเธอเคยเป็นพีอาร์ในองค์กรใหญ่มาก่อนจึงถนัดกับการดูแลเทคแคร์ผู้อื่น “ตอนนั้นพอเขาถามอายุ ก็ร้องเฮ้ย ทำเป็นเคืองๆ ที่จริงไม่อยากบอก เพราะเราก็อายุเยอะแล้วเหมือนกัน ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว” อรวรรณแอบเล่าไต๋ ฝ่ายชายเกรงว่าถ้าฝ่ายหญิงอายุน้อยจะเดินหน้ากันยากข้างฝ่ายหญิงก็ไม่อยากบอกอายุเพราะเกรงว่าตัวเลขจะดูเยอะ เลิฟสตอรี่แทบจะไปต่อไม่เป็นทว่าบังเอิญบทสนทนาของคนทั้งสองในตอนหนึ่งเกี่ยวกับภาพที่ประดับอยู่ในร้านซึ่งสตีฟบอกว่าภาพของจริงน่าจะอยู่ที่พิพิธภัณฑ์เมืองวอชิงตันดี.ซี. ให้บังเอิญอีกที่อรวรรณกำลังวางแผนไปเที่ยวดี.ซี. เขาเลยได้จังหวะอาสาส่งข้อมูลเกี่ยวกับพิพิธภัณฑ์ต่างๆ ในดี.ซี.มาให้ อีเมล์กันไปอีเมล์กันมาไม่รู้พระพรหมหรือคิวปิดแผลงฤทธิ์เร่งปิดจ๊อบภายในไม่กี่วันสตีฟเลยเชิญอรวรรณไปกินอาหารที่บ้านเขาขณะที่เพื่อนๆพากันเตือนอรวรรณให้ระวังตัวเพราะเกรงอันตรายเนื่องจากตอนนั้นสตีฟยังเป็นแค่คนแปลกหน้า แต่อรวรรณไม่คิดเช่นนั้นเธอบอกว่าคุยกับเขาแล้วมันคลิกพื้นฐานของเธอก็จบโทจากไทยอยู่ในวงการที่มีผู้บริหารเก่งๆจึงแอบชอบใจคนเก่งๆเป็นทุนเดิม สตีฟก็มีคุณสมบัติที่ว่า “ตอนนั้นเขาส่งข้อมูลเกี่ยวกับพิพิธภัณฑ์ให้เยอะมาก เลยถามเขาว่า ทำงานอะไร เพราะรู้เยอะจัง เขาก็บอกว่าทำงานด้าน research  เราก็ไปหาชื่อเขาในกูเกิล พบว่าเขาเขียนหนังสือด้วย เราก็เลยรู้สึกเขาเก่งดี