จาก “ราชินีเพลงจีน” ถึง “เจ้าหญิงเพลงจีน”
คอลัมน์: เซาะร่องเสียง โดย นกป่า อุษาคเณย์ ความยิ่งใหญ่ในประเทศไทยของ “เติ้ง ลี่จวิน” นับตั้งแต่ยุคทศวรรษที่ 1970 ไปต้นมา จะว่าไปก็คล้ายกับทุกประเทศที่มีคนจีนอาศัยอยู่ ความนิยมในจีนแผ่นดินใหญ่นั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะเธอได้รับฉายาว่า “เติ้งน้อย” นั่นหมายถึง “เติ้ง เสี่ยวผิง ครองเมืองจีนยามกลางวัน” ส่วน “เติ้ง ลี่จวิน ครองเมืองจีนยามราตรี” เนื่องจากทั้งสองคนมีชีวิตอยู่ร่วมยุคสมัยกัน ที่มาของวลีนี้ เป็นเพราะรัฐบาลจีนแบนเพลงของเธอ เนื่องจากเธอเป็นคนไต้หวันคู่กรณีทางเมืองในยุคนั้น ทว่า ในยามค่ำคืน ไม่ว่าจะย่ำเดินไปแห่งหนไหนบนแผ่นดินจีน จะต้องได้ยินเพลงใดเพลงหนึ่งของเธอล่องลอยมาตามสายลมตราบจนฟ้าสาง แต่แล้ว กลับดูเหมือนว่าบนแผ่นดินอาทิตย์อุทัย ชื่อเสียงของ “เติ้ง ลี่จวิน” กลับยิ่งใหญ่ไม่แพ้ในหมู่ประเทศที่มีคนจีนอาศัยอยู่ เพราะนอกจากการประสบความสำเร็จมากมายในญี่ปุ่น ได้ทั้งเงิน ทั้งกล่อง และได้รับความชื่นชมจากคนญี่ปุ่น เธอยังมีอัลบั้มเพลงภาษาญี่ปุ่นหลายอัลบั้มด้วยกัน นอกจากภาษาญี่ปุ่น เธอเคยอัดแผ่นเสียงภาษาฮกเกี้ยน ภาษากวางตุ้ง ภาษาเวียดนาม ภาษาอินโดนีเซีย และภาษาอังกฤษ อีกด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บทเพลงภาษาจีนกลางนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะเธอมีตำแหน่งเป็นถึง